داستان این استخوان ها به سده سیزده میلادی و قرون وسطی بازمی گردد که مردم اهالی منطقه ، کلیسای سدلک را بسیار مقدس می شمارده اند و ازین بابت تصمیم به آن داشته اند تا به هر نحوی مزار آنها در زمین های این کلیسا باشد.

با ادامه ی این عادت به مدت چند صد سال ، دیگر زمین های اطراف کلیسا گنجایش پذیرش انسان های مرده بیشتر را نداشته و ازین بابت مقامات کلیسا دستور نبش قبر مزارهای قدیمی را داده اند تا به جای آنها انسان های جدیدتر دفن شوند.

آنها بقایای افراد مرده را در گوشه ای جمع آوری کرده اند تا سرانجام هنرمندی در قرن نوزدهم میلادی اقدام به تزئین این کلیسا با استفاده از استخوان های ۴۰ هزار نفری نمود که زمانی کلیسا مکان دفن آنها بوده است.